Dit is stukje 1424 op dit bescheiden weblogje, en zeker voorlopig zullen het er niet meer worden. Na iets meer dan 5 jaartjes moet ik bekennen vooralsnog het mijne wel gezegd te hebben. De behoefte om voor de zoveelste maal te vertellen dat Wilders niet deugt, dat verhalen over een soepeler ontslagrecht flauwekul zijn, dat het Franse chanson vereerd dient te worden, dat de avonturen van Kapitein Rob even zovele meesterwerkjes zijn … is me inmiddels ietwat ontvallen. Er is kennelijk zelfs een grens aan het vreugdevol berijden van de eigen stokpaardjes.
Gemiddeld bezocht u dit logje dagelijks met zo´n 100 anderen. Waarom sommige berichten meer enthousiasme opwekten dan andere? Het is mij nooit duidelijk geworden, eerlijk gezegd heb ik weinig lijn in uw belangstelling kunnen ontdekken. Plaatjes van mooie dames garanderen belangstelling, met alle overige inhoud blijft het telkens een raadsel of het in bredere kring interesse zal opwekken. Geen probleem trouwens, ik schreef voor m´n eigen plezier. Over sommige stukjes ben ik nog steeds wat tevreden, andere stuiten bij herlezing op m´n schouderophalen en van sommige zou ik willen dat de auteur een ander was waarop ik eens ferm zou kunnen mopperen. Vanzelfsprekend reageerden in de loop der tijd ook wat halvegaren op sommige stukkies. Kennelijk voelen vooral aanhangers van Wilders zeer de behoefte om hun gestoorde wereldbeeld uit te dragen. Deze lieden zult u ook bij herlezing nooit tegengekomen. Aan geestige schuilnamen, scheldpartijen, vreemdelingenhaat, schuttingtaal en overduidelijke verstandelijke mankementen heb ik u niet willen blootstellen. De betrokkenen werden door mij voorzien van een zogeheten ip-ban … een technische voorziening die verdere toegang tot het geven van commentaren effectief verhindert. Ik denk hen daarmee uiteindelijk van dienst te zijn geweest.
Beloven dat ik misschien over enige tijd dit logje weer tot leven zal wekken kan ik niet. Hetzelfde geldt trouwens voor het tegendeel … We zien wel.
Voorlopig wens ik u veel plezier, mijn eigen plezier beloof ik bekwaam te zullen organiseren!
Une Journée Bien Remplie 
januari 18, 2012 om 7:43 am
Bart, ik zal jou en Mevrouw UJBR ontzettend missen, iedere dag.
Mij trof het wel en wee van de familie, en je verhelderende kijk op de wereld, waardoor mijn woede op de maatschappij getemperd werd.
Maar ik kan mij bij het klimmen der jaren een bepaalde vermoeidheid voorstellen. Aan de andere kant, hoe en waar ga je nu je genoegens en ongenoegens uiten? Ik blijf altijd bereikbaar voor je ……….
Groet voor jou en de vrouw. Dank voor alles wat je schreef.
januari 19, 2012 om 1:03 am
Nou dit is wel een hele vroege aprilgrap. Als het echt waar is, dan is het toch wel sneu voor allen die de weg naar deze blog hebben opgenomen in een dagelijks internet-ritme. Ik hoop dat hetgeen jullie gaan doen dingen zullen zijn waar jullie met volle teugen van kunnen genieten.
januari 19, 2012 om 10:00 am
Jammer, jammer, jammer…
Maar we hebben wel eens vaker glorieuze combacks meegemaakt. Johan Cruijf, Thierry Henry, Heino en ik dacht ook Danny de Munck….
januari 20, 2012 om 2:20 am
Dag Bart. Dag Anneke.
God wat jammer. Toegegeven. Soms vond ik een weekje of iets langer de tijd/krachten niet om meteen je produkt te lezen. Vaak las ik het direkt. Vaak, maar niet altijd had ik de behoefte te reageren. Soms was dat niet nodig.
Ik hoop dat je nog eens op je besluit terugkomt. Of misschien zou je kunnen kiezen voor Barts weekblad?
Ik ga je erg missen. Bedankt voor een betekenisvolle inzet: Barts wereld voor arbeiders verklaard lijkt voorbij te zijn.
Een bedroefde, verre groet.
Jullie vriendje
Frits
À bientôt?!
januari 21, 2012 om 1:00 pm
Goh wat jammer. Het was altijd een genoegen om te lezen dat er in ieder geval nog een mens met (veel) verstand was. Dank voor alle scherpe kantjes, de ins en outs van de familie en je heldere wereldbeeld. Ik ga je stukjes missen.. Groet, Serah
Ps en als je nog geïnteresseerd bent in de filmpjes van kapitein Rob laat dat dan nog even weten.
januari 25, 2012 om 8:44 pm
In het leven bewegen wij ons in cirkelvormige lijnen, en soms ronden we een cirkel af, het is niet anders. Evengoed kan ik mij bijna niet voorstellen dat we binnenkort geen nieuwe blog lezen over ‘de filmpjes van kapitein Rob’. Maar mijn gebrek aan voorstellingsvermogen heeft nog nimmer de realiteit verbogen, dat is ook weer waar.
Dank in ieder geval voor al je wijsheden, dommigheden, gemopper en je humor. Van het Franse chanson zwijg ik, dat redt zich prima zonder je hulp. Maar voor het functioneren van de Nederlandse overheid ga ik nu toch ernstig vrezen.
Helaas, het is niet anders, wederom.
Salut, en de zeer hartelijke groeten aan mevrouw Journée!
Ap