Een heel oud grapje verhaalt over een hondje dat de Amsterdamse Rozengracht oversteekt en ongelukkigerwijze onder tramlijn 13 raakt. Bij dat ongeval verliest het beklagenswaardige diertje één pootje. Verder ongedeerd, de hemel zij dank! De vraag die de verteller van het mopje nu aan de luisteraar stelt luidt: ‘Hoeveel pootjes heeft het hondje over?’
De toehoorder – niet voor een kleintje vervaard – dient vervolgens te antwoorden: ‘Drie natuurlijk, domoor!’
Waarop de verteller neerbuigend lacht en zegt: ‘Nee sufkop, het beest heeft geen pootjes over…het komt er één tekort, natuurlijk.’
Die flauwigheid brengt me bij die – inmiddels op dit logje vermaarde – Antwerpse olifanten. Een paar dagen geleden mocht ik u melden dat er nog 4 van de 50 exemplaren door mij niet getraceerd waren.
Groot nieuws: hierbij staan ze, na naarstig speurwerk, afgebeeld. Mij kun je om een boodschap sturen!
Alleen: het zijn er geen vier maar zeven! Hetgeen me op de vraag brengt: als men aankondigt 50 olifanten geplaatst te hebben en je spoort er 46 op….hoe kan het dan dat je er 7 gemist blijkt te hebben?
Une Journée Bien Remplie 
oktober 7, 2008 om 7:09 pm
Ik kwam dit weekend bij de verhuizing een schoolschriftje tegen. Voorop stond in sierlijke letters mijn naam en het vak: rekenen. Opengeslagen bleek er helemaal niets in te staan! Volgens RM verklaart dat veel! Ik waag me dus niet aan jouw vraagstuk…
Mooie uitgave van Kapitein Rob. Zeker de moeite waard. Chapeau voor je doorzettingsvermogen aangaande de olifanten. Er zaten erg mooie bij. Maar gelukkig kun je vanaf heden weer hoofd en bijzaken voor ons van elkaar gaan onderscheiden…!