Soms …

… krijg je even het gevoel dat het inschakelen van beroerd betaalde en weinig getalenteerde types niet altoos het meest kwalitatieve resultaat oplevert. De site van Elsevier verschaft wat dat betreft vaak alleraardigste voorbeelden.

Er Wordt Bekwaam Aan Gewerkt …

Eén van de aardige dingen van Groen Links is dat ze zich onvermoeibaar inzetten om de eigen overbodigheid en nutteloosheid overduidelijk aan te tonen. Gevoel van mededogen met de beschouwer kan ze daarbij niet worden ontzegd. Neem nou bijvoorbeeld de spoed waarmee ze aan de slag gaan om de voorspellinkjes van dit onbenullige bloggertje te doen uitkomen. De eerste stap op weg naar de totale verwarring is gisteren op indrukwekkende wijze gezet. Instede van het stellen van enig vertrouwen in de democratische gezindheid van de eigen achterban poogde het partijtopje de kandidatuur van Tofik Dibi voor het leiderschap vroegtijdig om zeep te helpen. En dat zal nog maar het begin blijken …

Heel ergerlijk zijn altoos mensen die zelfingenomen vertellen: En ik had het je nog zó voorspeld … Het is dan ook met groot genoegen dat ik u mijn stukkie van 27 april nog eens voor ogen tover:

En de verwarring van gisteren zal nog maar het begin blijken, vrienden. Er zullen – vergeef mij de flauwiteit – nog heel wat stekkers uitgetrokken worden, maar de afloop is zeker en valt niet te vermijden. Dat zou namelijk bekwaamheid en inzicht vereisen, heel iets anders dan onbenullige akkoordjes die slechts even de indruk van doortastendheid wekken. Anja Meulenbelt suggereerde gisteren al de partijnaam te wijzigen in Toen Links. Naamgrappen hebben altijd iets onbenulligs, misschien dat ik ´m daarom zo aardig vind.

We kunnen Tofik Dibi enige vasthoudendheid niet ontzeggen dat staat nu wel vast. Maar lijsttrekker zal hij niet worden en Jolande Sap zal zeker nog wel een manier vinden om geheel op eigen kracht haar positie definitief onmogelijk te maken.

Flapdrol …

Op één avondje binnen niet meer dan 6 minuutjes in de vaderlandse kranten gezien.

Een Akkoord dat er niet zal blijken te zijn

Eurocommissaris Olli Rehn liet gisteren via het ANP weten er niet aan te denken Nederland enige verlichting te geven van de eis om het begrotingstekort in 2013 op maximaal 3% te brengen. Er zal een zucht van verlichting gegaan zijn door de fracties (VVD, CDA, GroenLinks, D66 en Christen Unie) die in zo´n opmerkelijke recordtijd Kunduz-akkoord tevoorschijn toverden.

Die opluchting zal – mark my words – in hoge mate voorbarig blijken. Natuurlijk was niet te verwachten dat Rehn bij de eerste de beste tegenwind overstag zou gaan. De echte onderhandelingen moeten immers nog beginnen. Wie nu al toegeeft kan net zo goed niet aan de onderhandelingstafel verschijnen. U doet er dan ook wijs aan alle geluiden die u in de komende weken hoort in dat kader te zien. Het lijkt heel onwaarschijnlijk en ondenkbaar dat Europa op starre wijze weerstand zal kunnen blijven bieden aan oproepen van het IMF, banken, werkgevers, de Verenigde Staten en vooral niet te vergeten de Europese kiezers. Die laatsten zijn in een ware revolte doende de politieke grond onder de steeds strenger bezuinigende regeringen weg te slaan. Men behoeft geen groot vorser van de politiek te zijn om te beseffen dat – geconfronteerd met de stembusuitslagen – de politiek gedwongen zal blijken tot een minder rigide en schadelijke koers.

De verkiezing van François Hollande zal wat dat betreft vermoedelijk over enige jaren als het keerpunt worden aangemerkt.

Kijkend naar de Nederlandse situatie is er alle reden om er vanuit te gaan dat het Kunduz-akkoord – in die vorm – de verkiezingen niet zal overleven. Al was het maar vanwege de omstandigheid dat de 5 akkoordsluitende partijen na 12 september waarschijnlijk niet langer een meerderheid in de Tweede Kamer zullen hebben.

Er is dan ook volop reden om de hele kwestie tot wat normaler en overzichtelijker proporties terug te brengen.

Zo is er de opmerkelijke omstandigheid dat – volgens de verkenningen van het CPB – bij ongewijzigd beleid het Nederlands begrotingstekort in 2015 zondermeer op 3,3 % zal uitkomen. Dat is, toegegeven, geen 3%. Maar een relatief kleine bezuiniging van 3 miljard zou volstaan om die zo heilige norm in 2015 betrekkelijk eenvoudig te halen. En bovendien zou er iemand in paniek raken of zou de financiële markt op tilt slaan als het beloofde land niet in 2013 maar in 2015 wordt bereikt? Het lijkt me niet. Zeker niet als daarmee grote sociale onrust als gevolg van draconische ingrepen wordt vermeden. Ik noem de loonbevriezing van ambtenaren, een eigen risico in de zorg van € 400, per inwoner, stijgende prijzen door de BTW-verhoging, nieuw gepensioneerden met een klein inkomen die plots een maand of langer op de bijstand zijn aangewezen, bezuinigingen in de zorg van 1 miljard, toenemende werkeloosheid als gevolg van dalende koopkracht en vraaguitval.

En dat alles door van een bezuinigingsakkoord (lees lastenverzwaring) van tussen de 12 en 14 miljard, dat zo uit balans is dat van dat bedrag ongeveer 8 miljard bestemd moet worden om de allermalste en ernstigste gevolgen nog enigszins te compenseren. Waardoor er van die zogeheten bezuinigingen eigenlijk maar tussen de 4 en 6 miljard overblijft. Kan het onverstandiger en onevenwichtiger?

Overigens: mocht Griekenland ten gevolge van de politieke en economische toestand inderdaad gedwongen zijn of worden de Euro te verlaten, dan zal de economische fall-out het gehele Kunduz-bouwwerk definitief naar de barbiesjes voeren.

Samsom zal zich nog uitgebreid gelukkig prijzen door Pechtold en Sap (VVD-light?) buitengehouden te zijn …

Een Prettig Bericht

 

 

Nog dit Jaar komt het Afscheid van …

Een wat korter stukkie vandaag: het debat in de Tweede Kamer dient gevolgd en multitasken dunkt me een recept voor ellende.

Eén zaak is al wel helder. In de achterliggende maanden zette GroenLinks een gestage daling in de peilingen in. Van 10 zetels bij de laatste verkiezingen naar 5 zetels vandaag. Het lijkt onwaarschijnlijk dat het huidige verbondje met VVD, CDA, D66 en CU deze stevige trend zal kunnen keren. Bovendien behoef je niet helderziend te zijn om grote beroering in de achterban van GL te voorzien, en dus mark my words: Jolande Sap heeft na iets meer dan een jaar haar langste periode als aanvoerder achter zich.

Het worden nog opgewonden daagjes vrienden!

Nogmaals Albayrak

Mag ik voor één keer – maar wel met grote instemming – een opinieartikel uit De Volkskrant van 25 april citeren?

‘Zijn Albayrak wezenlijke rechten onthouden?´

Van het COA heb ik geen verstand. Nurten Albayrak ken ik slechts uit de media. Met functionerings- en fraudeonderzoek heb ik evenwel enige ervaring opgedaan. Wat publiekelijk bekend werd over het onderzoek van de commissie-Scheltema roept enige vragen op.
In elk onderzoek heeft de beklaagde twee onvervreemdbare rechten. Welke?

Het eerste is informatie over de klassieke vier W’s: Wie heeft Wat Waarover en Wanneer gezegd. Voor Albayrak is de gedetailleerde toetsingsmogelijkheid noodzakelijk voor haar verdediging. Zij moet kunnen beoordelen of informanten binnen de organisatie relevante kennis (kunnen) dragen om hun beschuldigingen te onderbouwen en, zo ja, of deze onderbouwing overeenstemt met de feiten.
De strekking van de klachten – de subjectieve ervaring van vooral een stijl van leidinggeven – leent zich bij uitstek tot het ventileren van allerlei, niet altijd terechte, frustraties. Deze leven nu eenmaal in elke organisatie, en zeker tijdens een diepgaande reorganisatie met grote aantallen ontslagen.

Mochten medewerkers weigeren verifieerbare informatie te verschaffen, dan blijken zij terecht voorzichtig te zijn. Een ernstige, maar onterechte beschuldiging aan het adres van de chef dient gevolgen te hebben voor de rechtspositie van de informant. Zo niet, dan is een organisatie pas echt ziek.

De Algemeen Directeur – kennelijk ingehuurd om een moeilijke klus te klaren en niet om aardig te worden gevonden – werd de verzamelde informatie onthouden, kennelijk omdat de commissie de ondervraagden geheimhouding had toegezegd. Het argument daarvoor doet er niet toe. De commissie heeft het rapport op deze manier namelijk gereduceerd tot een opeenstapeling van roddel en achterklap en aldus de geloofwaardigheid van de eindconclusies ondergraven.

De norm in rechtszaken is de bekendheid van de identiteit van alle partijen. Slechts bij hoge uitzondering, meestal wanneer sprake is van mogelijk lijfsgevaar van een getuige, wordt anonimiteit toegestaan. Er is naar analogie geen reden om hiervan af te wijken bij onderzoeken zoals dat van de commissie. Wanneer de rechter de praktijk van de commissie-Scheltema sanctioneert en dus institutionaliseert, wordt het tijd om ons zorgen te maken over een afglijden naar de Stasipraktijken van weleer, berucht om de inzet van geheime informanten.

Albayrak heeft een tweede onvervreemdbaar recht: zij moet in de gelegenheid worden gesteld om de finale versie van het ontwerprapport te toetsen op de juistheid, getrouwheid en volledigheid van de feiten. Zij kan in dat stadium de opvattingen en conclusies van de commissie niet aanvechten. Maar, wanneer de feiten onjuist blijken, kan dit invloed hebben op de eindconclusies. Zij zegt te zijn overvallen door de publicatie van het rapport en niet in de – toegezegde – gelegenheid te zijn gesteld om de feiten te toetsen. Indien juist, ondergraaft de commissie-Scheltema wederom de relevantie van het eigen rapport.

De commissie valt over in verhouding nogal populistisch klein bier, zoals het privégebruik van de dienstauto en over de onjuistheid van Albayraks verklaring over de hoogte van haar inkomen; beschuldigingen die zij – pas na de publicatie van het eindrapport – kan bestrijden.

Opmerkelijk is dat in de media niet blijkt dat de commissie-Scheltema een oordeel geeft over de kwaliteit van haar beleid, afgemeten aan de taakopdracht(en) uit de politiek. Albayrak stelt terecht dat zij belast was met een uitzonderlijk zware taak- en reorganisatieopdracht, die zij bovendien naar behoren zou hebben vervuld. Zij vindt, kortom, dat zij waar voor haar geld heeft geleverd. Haar inhoudelijk functioneren vormt de kern van het vraagstuk. De commissie is daar kennelijk niet aan toegekomen, maar doet slechts het werk van een personeelschef over.

Mocht Albayrak haar twee onvervreemdbare rechten zijn onthouden, dan is het fundamentele principe van hoor- en wederhoor ernstig geschonden. Zou bovendien een oordeel over haar inhoudelijk functioneren ontbreken, dan zijn haar conclusies volkomen terecht. Het zou een schijnproces zijn waarin zij publiekelijk wordt geëxecuteerd.

Jan Wijenberg bezette directeursposten bij Buitenlandse Zaken.

IJdelheid: De Eerste van de 7 Hoofdzonden

Denkt u vaak aan Joop Atsma?

De vraag stellen is ´m beantwoorden. Het aantal mensen dat vaak aan Joop denkt is nogal beperkt, vriendelijk gezegd. Na lange jaartjes onopvallend en gedwee de backbench van het CDA gevuld te hebben, is Joop eindelijk in het ongelukkige kabinetje Rutte tot staatssecretaris gepromoveerd. Infrastructuur en Milieu. Maar daar heeft u behalve wat gezeur over statiegeld verder niets van gemerkt. Nu is het niet ongebruikelijk dat kamerleden, die voornamelijk als zetelvulling dienden, als eervol afscheid een onbetekenend staatssecretariaat krijgen aangesmeerd. De mores wil dan dat de betrokkene ná die periode geruisloos in de totale vergetelheid verdwijnt. Doorstroming moet er zijn …

Sommigen stijgt echter de  functie, het aanzien en de dienstauto naar het hoofd. Zelfreflectie – ik lees ook wel eens een vaag boekje – wordt dan vervangen door ijdelheid, de geestigste hoofdzonde.

Dan krijg je zo´n berichtje. Van Kooten en De Bie noemden dat het Professor Dr. Ir. Akkermans-syndroom: ´ja, ja … ik word genoemd!´

Voorspellinkje …

Of die nieuwe verkiezingen nu in juni, september of oktober plaats gaan vinden, van één ding kunt u heel zeker zijn:

Als die PVV van Wilders behoorlijk mocht verliezen dan zal zeker het gerucht van stembusfraude opduiken. Rancune kent immers geen grenzen … mark my words!

Nog een vooruitblik: u zult de komende maanden weer uitbundig het begrip landsbelang horen gebruiken … Het is misschien goed daarbij steeds te bedenken dat sommigen daarmee bedoelen dat het een goed plan zou zijn om u buitengewoon makkelijk uit uw betrekking te kunnen helpen.

Dag Ben, Edith, Frans, Fred, Gerd, Halbe, Hans, Henk, Stramme Henk, Ivo, Jan Kees, Joop, Marja, Mark, Marlies, Maxime, Melanie, Paul, Uri & Liesbeth

´t is mijn clubje niet, maar toch vraag ik me af: gaat zo´n Verhagen nu morgen zijn excuses aanbieden aan Hirsch Ballin, Veerman, Klink & Lubbers? Verantwoordelijkheid nemen was toch zijn grote drijfveer …