Zeurpieten

Het ANP doet ons weten dat filmmakers Van Warmerdam en Maas boos zijn. Erger nog: de heren voelen zich gekwetst, want ze werden niet tevoren beleefd op de hoogte gebracht van een alleraardigst plan. In het Amsterdam van mijn jeugd zeiden we dan dat ze ´op hun pik getrapt´ waren. Jaren van kleinburgerlijke mores leerden me die terminologie achter de haag mijner tanden te houden. Een mens gaat er met het verstrijken der tijd niet altoos in duidelijkheid op vooruit.

Wat is er nu aardiger dan wanneer filmenthousiaste tekenaars de moeite willen nemen om – tot vreugde der fans – een oprechte hommage aan je werk te brengen. Vereerd zwijgen, of stamelen dat je er verlegen mee bent … zo ongeveer dient de reactie te zijn.

In La Douce France werd ooit – zonder enige protest van wie dan ook – een soortgelijk eerbetoon aan een aantal welhaast klassieke films uit de gouden periode gebracht. De voortreffelijke tekenaar Sylvian Vallée wist sfeer en karakters meesterlijk te vangen. Felbegeerde verzamelobjecten werden het, die de kamers van vele bewonderaars glans verlenen. Uw dienaar prijst zich gelukkig er één, na veel gespeur, aan het sobere interieur te hebben kunnen toevoegen.

Een kenmerkend staaltje van Nederlandse principejagerij van Van Warmerdam en Maas, als je het mij vraagt.

Les Tontons Flingueurs

Un Taxi pour Tobrouk

Mélodie en sous-sol

La Traversée de Paris

Heibel

We herinneren ons allemaal hoe Gargamel door een ingewikkeld recept de Smurfin schiep. Een prestatie die er inderdaad wezen mag …  Het is trouwens misschien aardig om te weten dat de tekst van het recept (klik op het plaatje voor vergroting)  tekenaar Peyo op een wekenlange scherpe ruzie met Mevrouw Peyo kwam te staan.

Mensen met meer lef dan ik zouden zeggen: ´Tja, vrouwen en humor …´

Morgen = Vandaag !!!

Zoals eerder gezegd: een mens moet er niet al te veel vaste stelregels en principes op na houden. Dat verwart maar en het belemmert het met een onbevooroordeelde blik waarnemen van maatschappij en medemens. Eén van de weinige vooroordelen die we ons in Huize Une Journée Bien Remplie permitteren is de heilige overtuiging dat wie niet van de avonturen van Kuifje houdt wel een onverbeterlijke zeikerd moet zijn. Tot op dit punt van onze vorderende leeftijd heeft deze eenvoudige rule-to-life-by steeds voortreffelijk gefunctioneerd. Telkens wanneer een onverschillige (of erger nog een hater) ons pad kruiste, bleek de betrokkene inderdaad een afschuwelijk individu. Inmiddels zijn wij op dit onderdeel van de geesteswetenschappen zover gevorderd dat wij van sommigen reeds bij voorbaat kunnen voorspellen dat zij Kuifje, Zonnebloem, Bobby, Slagerij Van Kampen enzovoort niet innig liefhebben. U bent dus gewaarschuwd! Verbeter uw leven en uw karakter, begin onmiddellijk de werken van wijlen Hergé krachtig en met animo te bestuderen …

Afgelopen zaterdag vond te Brussel reeds de galapremière plaats van het ongetwijfelde meesterwerk dat Steven Spielberg over de wakkere jonge reporter vervaardigde. En morgen (woensdag) zal op nog geen 4 minuten van onze Antwerpse voordeur de publiekspremière plaatsgrijpen. En,  jazeker Mevrouw en meneertje Une Journée Bien Remplie zullen verheugd in de zaal plaatsnemen. De via het prachtige internet al verspreide beelden leverden al voldoende bewijs van Spielbergs trouw aan en respect voor de authenticiteit van het Kuifje-epos.

We sluiten overigens bepaald niet uit dat we aanstaande donderdag de moeite zullen nemen ter nadere bestudering de film nogmaals te genieten.

Overigens: over de Belgische politici en speciaal de leden van de regering wordt in binnen- en buitenland vaak meewarig gedaan. Niet altijd ten onrechte, helaas. Maar één ding kunnen we nu met grote zekerheid vaststellen: Didier Reynders, de minister van financiën, is geen zeikerd!

A Poor Lonesome Cowboy a Far Way From Home

Studie, vrienden, verrijkt de geest en verdiept het inzicht. Dat wil natuurlijk zeggen als die studie tenminste ergens over gaat. Men kan zich probleemloos talloze gebieden voorstellen waarvan de bestudering uitsluitend tot verwarring, radeloosheid en zweverigheid leiden zal. Zo ontmoette ik ooit een uitvoerig met reukwater besprenkelde heer die aan de hand van een uiteengevallen boeket bloemen beweerde de toekomst te kunnen voorspellen. Ook de jongeman die via zijn motorhelm signalen vanuit het heelal opving en bestudeerde was een geval apart.

Mijn uitvoerige en diepgaande studie van het stripwezen – gewoon een liefhebberij, laten we de zaak niet opblazen – voerde me vandaag langs de verzamelde werken van Lucky Luke. U weet wel: de cowboy die sneller schiet dan zijn schaduw. En wat ik in de afgelopen 68 jaar niet door had, viel me vandaag plots op: Lucky Luke is niet alleen een onvermoeibaar strijder tegen criminaliteit en onrecht … hij is ook een diep denker over de menselijke samenleving. En wel in het bijzonder aangaande de verhouding der seksen.

We hebben alhier besloten om de avonturen van de Lonesome Cowboy weer eens na te speuren op mogelijke verdere diepe gedachten.

In ´t Gouden Boegbeeld

Pieter J. Kuhn, de schepper van de prachtige avonturen van Kapitein Rob, was er de man niet naar om zo maar wat tekenwerk op het papier te zetten. Wie als fervent liefhebber de belevenissen van de stoere zeeman keer op keer herleest, raakt onvermijdelijk zeer onder de indruk van de gedegen wijze waarop Kuhn zich telkens weer documenteerde. Enthousiastelingen scheppen er groot plezier in te constateren dat op Terschelling ieder huisje op z´n eigen authentieke plaats staat. Bij Kuhn ligt geen boei in de zee of de nummering klopt met de realiteit. Er zeilt geen schip voorbij of de tuigage is volstrekt correct, en dat geldt ook voor schepen van enige eeuwen geleden. Bezoekt Kapitein Rob het geheimzinnige Tanger dan kan je er staat op maken dat de omgeving correct is weergegeven. Het is kortom tot in het detail behoorlijk indrukwekkend.

In het 65e deeltje van het avonturen-epos ´Het Gouden Boegbeeld´ belandt Rob na wat omzwervingen zowaar in het fraaie Antwerpen. Tot zijn vreugde doet hij daar een ontdekking die het raadsel, dat hij onderzoekt, dichterbij een oplossing brengt. Boven een kroeg in de oude havenwijk hangt een gevelbeeld dat identiek is aan een boegbeeld dat Rob eerder vond. Enfin, als u verstandig bent leest u het zelf nog maar eens na. U kunt per saldo uw tijd stukken beroerder besteden.

Nu kan het natuurlijk zijn dat Kuhn voor één keer zijn fabelachtige fantasie op dit beeld de vrije loop heeft gelaten. Anderzijds is – gezien wat we van deze schepper weten – de kans bepaald groot dat het bedoelde beeld bestaat of bestaan heeft. Grote stukken van het oude Schipperskwartier zijn immers bij de zeer noodzakelijke renovatie definitief verdwenen.

Kortom, uw kleine boodschapper is op onderzoek. Een boeiende expeditie en bovendien zinvol: er moet zo´n 15 kilo weg gewandeld worden.

Maar ik beloof u plechtig dat ik, mocht u de oplossing onverhoopt al weten, het wandelen niet staken zal.

Piet Wijn (1929-2010)

Toen Pieter Kuhn in 1955 – naar later zou blijken tijdelijk – zijn fameuze strip Kapitein Rob stopte, waren voor de lezers van Het Parool de rapen meer dan gaar. Grijs en grauw immers zou het leven worden met het verdwijnen van Neerlands verreweg beste beeldverhaal. Goede raad bleek echter makkelijk te bekomen in de persoon van Piet Wijn, een stripauteur die z´n palmares al meer dan verdiend had. Een man van buitengewone bekwaamheid die vele stijlen tot in de perfectie in de vingers had.

Frank de Vliegende Hollander heette het avonturenverhaal waarop Wijn de trouwe schare in de volgende bijna twee jaren op tracteerde. Het zijn verhalen die ik, nu in 2010, nog steeds met groot genoegen herlees. Wijn had echter één gigantische pech: Frank was en bleef nu eenmaal de opvolger van de niet te vervangen Kapitein Rob. En tegen zo´n legendarische figuur viel in de ogen van het publiek niet op te boksen. De sage van Frank de Vliegende Hollander verdween dan ook ergens in 1956 weer uit Het Parool en Rob keerde glorieus terug. Frank werd nog enige tijd in andere media door Martin Lodewijk voortgezet, maar feitelijk was het doek over Wijns creatie gevallen.

Het zal – vermoed ik – voor Wijn een bittere pil geweest zijn, maar zijn grote kwaliteiten heeft hij vóór en na Frank meer dan bewezen, tot grote vreugde van stripminnend Nederland.
Pieter Cornelis Wijn kwam op de jeugdige leeftijd van 18 jaar in 1947 in dienst van de roemruchte Toonder Studio´s, waar hij zich aanvankelijk bekwaamde op de afdeling tekenfilms. Al in 1948 verscheen Wijns eerste strip De Zwarte Hertog in het nu legendarische Tom Poes Weekblad. Vele prachtige creaties volgden in de loop der jaren. Het fraaie Verowin en de haast klassieke tekststrip Aram van de Eilanden, ook zo´n niet verouderende klassieker dat middeleeuwse ridderverhaal.

Veel jeugdige – en oudere – lezertjes namen van Hector Malot´s klassieker Alleen op de wereld kennis via de schitterende verstripping uit de hand van Piet Wijn. Mij persoonlijk won hij definitief voor zijn groot talent met z´n stripbewerking van De Scheepsjongens van Bontekoe naar het prachtige werk van Johan Fabricius. De strip van Wijn overtreft als bewerking de recente verfilming makkelijk vele malen.

Zullen we nog wat noemen? Dick Durfal in het blad Olidin, Tom Poes, Koning Hollewijn, Holle Pinkel, Panda en niet te vergeten Kappie. En laten we ook Puk en Poppedijn vooral niet vergeten, terwijl ook het meisjesblad Tina met een groot aantal stripverhalen van Wijn opgesierd werd. Ongetwijfeld was Wijns beroemdste creatie het prachtige Douwe Dabbert dat in de Donald Duck tot een klassieker werd. De in 1984 aan Wijn toegekende Stripschapsprijs is een niet meer dan terecht eerbetoon aan deze knappe alleskunner.

Het ligt in de lijn van het bestaan dat men met het vorderen der leeftijd afscheid neemt van zijn jeugdidolen, helaas … maar wilt u me nooit meer aan boord komen met verhalen over die zo perfect in elkaar zittende schepping.

Een Rectificatie en Gebak

Gisteren verheugde ik u met de vrolijke boodschap de vast woon- en verblijfplaats van Tante Sidonia gevonden te hebben. Schrik niet, dat houd ik staande en voor uw genoegen en vermaak ziet u hierboven een fotootje van Burgerwelzijn 28 te Antwerpen. Mocht u het filmpje van gisteren volledig uitgezeten hebben – een hele zit jongelui, zo zonder special effects ! – dan ontdekte u ook dat de muurschildering aldaar aan hevige vernieuwing toe is. Gelukkig, ook daar is mee begonnen.

Vanzelf heeft u ook nog enig recht op een wat duidelijker prent van het nog min of meer gave deel van die muurschildering.

De rectificatie schuilt ´m in mijn mededeling dat de verhuizing van Sidonia in het deeltje Het Eiland Amoras plaats vindt. Met diepe schaamte en leedwezen: dit blijkt bij wat nazoekwerk absoluut onjuist. Een gruwelijk falen mijnerzijds … Kunt u mij vergeven? Wel duidelijk is dat ik het geheugen zal dienen op te frissen. U hoort/leest hier dan ook op enig ogenblik nog over. Het hoog-intellectueel niveau van dit logje vereist immers nauwkeurige volledigheid.

Wij gaan nu – vrijdagavond – over op feestgebak. Daarvoor zijn twee redenen: In de eerste plaats hebben de lieden van VVD-PVV-CDA zich op de dag nauwkeurig aan mijn voorspelling van vorige week gehouden. Bravo!

En verder blijft het natuurlijk zeer genoeglijk om te horen en zien hoe al die verongelijkte types nu treuren om het teloorgaan van een meerderheid die nooit een meerderheid geweest bleek te zijn.

JackoBond, Sidonia & Burgerwelzijn

De zangeres JackoBond was mij tot voor enige dagen volmaakt onbekend. Neem me dat kwalijk desgewenst, maar aan het feit zelf wijzigt niets. U kunt zich vasthouden aan mijn belofte dat nader onderzoek en rapportage volgen zullen. Eén van de aardigheden van het verblijf in deze streken is immers het naspeuren van al wat hier leeft, en BV´s (Bekende Vlamingen) behoren daar zeker en vast toe.

De onvolprezen lokale Antwerpse TV-zender ATV (de invulling van de afkorting zult u wel zelfstandig kunnen verrichten) vrolijkte de zomermaanden op met ondermeer het vervaardigen van het langste lied van de stad. Daartoe dook men telkens een wijk in om aldaar de typerende zaken op te sporen en die vervolgens in het lied te verwerken. Alleraardigst en nog informatief ook.

De aflevering die hieronder af te spelen valt betreft Antwerpen-Noord en meer in het bijzonder de Seefhoek. Niet de fraaiste buurt van deze mooie stad, maar wel – ook door de heel diverse samenstelling – een boeiend stadsdeel.

Tot zover de verantwoorde praat.

Zangeres JackoBond presenteert de aflevering en er valt veel te leren. Voor stripliefhebbers bracht het een mij nog onbekend feit aan het licht: de feitelijke woonstee van de fameuze Tante Sidonia uit het epos omtrent Suske en Wiske.

In het u hopelijk bekende deeltje ´Het Eiland Amoras´ komt het op een gegeven moment tot een verhuizing van Sidonia. Een buurtbewoner toont en bewijst in het filmpje (op 2:10 minuten) waar Sidonia haar nieuwe woning vond. In een straatje dat luistert naar de fraaie naam Burgerwelzijn en om nog nauwkeuriger te zijn op nummer 28!

Het is mooi om op vorderende leeftijd de raadsels van het bestaan onthuld te krijgen.

Omdat ik een vriendelijk mens ben voeg ik ter completering nog een optreden van voornoemde JackoBond bij. Graag gedaan, geen dank …

Kees Kousemaker

Zijn Amsterdamse stripantiquariaat Lambiek (sinds 1968) was en is een paradijsje voor liefhebbers van het beeldverhaal. Wie om strips geeft heeft hem gekend. Wie iets over strips wilde weten heeft het hem gevraagd. Wie over strips en het leven wilde ouwehoeren kon bij hem terecht. Een wolk van informatie, initiatief, enthousiasme, vriendelijkheid en behulpzaamheid. Kees is op 27 april overleden.

Even maar geen clichés …

De Wieg van Suske & Wiske

Wat doet Mevrouw Une Journée Bien Remplie daar bij een onbekend huis op de eerste zeer fraaie lentedag van 2010?

Welnu, gewaardeerde lezertjes, She Who Must Be Obeyed bevindt zich hier op geheiligde grond. Niet voor u misschien, maar zeker voor de ware liefhebber van het stripverhaal.

Ze staat niet voor niets zo trots en tevreden naar de gevel en de daarop bevestigde koperen plaat te wijzen. In dit huis werd in 1913 niemand minder geboren dan Willy Vandersteen, de schepper van Suske en Wiske en zoveel ander prachtigs.

Stuyvenbergplein 48 is het adres van het bescheiden rijtjeshuis waarin de Breughel van het Belgische stripverhaal het levenslicht zag. Hier heeft de kleine Willebrord z’n eerste voorzichtige schreden op de weg naar de roem gezet. Al op 13-jarige leeftijd was hij zijn vader behulpzaam als steenkapper en decorateur en begon hij een avondcursus aan de Antwerpse Academie voor Schone Kunsten. De jeugdige Vandersteen was dan ook al pril een creatief ventje. Complete verhalen placht hij op de stoepen in deze volksbuurt te tekenen. Zoveel en zo vaak zelfs dat men hem op school vermanend voorhield dat met tekenen onmogelijk later de kost verdiend zou kunnen worden.

Een baantje als etaleur bij het warenhuis Inno inspireerde Vandersteen tot zijn eerste voorzichtige stripexperiment: Les Péripéties de Kitti Inno. Heel voorzichtig ontwikkelde hij zich tijdens de Tweede Wereldoorlog tot zelfstandig tekenaar, om op 30 maart 1945 in De Standaard te beginnen met de allereerste aflevering van Rikkie en Wiske in Chocowakije. Het tweede verhaal Het Eiland Amoras introduceerde naast Wiske ook Suske. And as they say: the rest is history ….

Vandersteen ontwikkelde nog vele strips met zijn succesvolle onderneming Studio Vandersteen. Wie genoot niet van De Rode Ridder, Karl May, Jerom, Biggles, Robert & Bertrand, Bessy?

Al die creativiteit kwam hier van dit troosteloze pleintje in de Antwerpse Seefhoek, een bepaald ontmoedigende volksbuurt. Ik schreef u daar al eerder over.

Maar ook daardoor lieten we ons op die fraaie eerste echte lentedag niet ontmoedigen. Vrolijk wandelden wij voort, zowaar nog even gepasseerd door drie hardlopende heren. Waarom de achterste heer een geopend mes voor zich uit hield kan ik u niet vertellen … waarschijnlijk op weg naar een aangenaam restaurant?